Internet
Verbazingwekkend
toch hoe sterk gehecht we zijn geraakt aan internet? We zitten nu twee weken op
ons appartementje zonder internet, en het is onvoorstelbaar voor hoeveel dingen
je het toch nodig hebt. Vandaar ook dat we zo goed als elke avond op de unief
zitten, om daar online te gaan.
We hebben
wel een doorbraak gehad gisteren. Na een aantal dagen van het ene kastje naar
de andere muur gestuurd te worden, zijn we nog eens gaan vragen hoe het zit in
de Orange-winkel. Daar heeft een heel vriendelijk vrouwtje ons gezegd waar we
naartoe moesten, en zelfs een plannetje getekend voor ons. Fantastisch, ware
het niet dat ze ons de verkeerde kant op had gestuurd. 20 minuten wandelen in
de volle zon later, en dan nog eens 10 minuten wachten in het afleverdepot,
stonden we dan toch buiten met onze router. We hebben hem op ons appartementje
geïnstalleerd, en als het rode knipperlicht stopt met knipperen en groen wordt,
hebben we internet. Helaas doet het dat nog niet…
Leven in
Spanje
Het leven
in Spanje valt goed mee. Het stralend zonnetje, om te beginnen, zouden ze in
België ook wel eens mogen installeren. De mensen zijn hier meestal ook super
vriendelijk. Als je met een stadskaart een beetje verloren in het rond staat te
staren, vragen verschillende mensen of ze je kunnen helpen. Alleen jammer dat
je ze meestal niet zo goed verstaat.
Het
Andalusisch accent wil hier nog wel eens voor communicatieproblemen zorgen. Als
ze merken dat je niet zo goed Spaans spreekt, passen sommige mensen zich wel
aan, maar velen gaan precies gewoon nog sneller praten, en dan wordt het al
snel moeilijk te begrijpen (denk aan een bejaarde West-Vlaming die praat met
een hete patat in zijn mond – onverstaanbaar).
Ook in de
les zorgt dit voor wat moeilijkheden, al wordt de balans goed in evenwicht
gehouden door het belachelijk lage niveau van sommige Engelse vakken.
Overal waar
we hier komen, denken ze dat we Duitsers zijn – zelfs de bankautomaten. Je
steekt je kaart erin, en de tekst verschijnt spontaan in het Duits. Toch goed
dat wij zo’n talenknobbels zijn (hebben?)
Valerie en
ik zijn er intussen ook achter gekomen dat leven met Roemenen niet altijd van
een leien dakje loopt. Het boodschappenlijstje en de financiële verdeling is
blijkbaar niet evident (we hadden het verkeerde merk water gekocht –
verschrikkelijk dom van ons natuurlijk, waar waren we met onze gedachten, maar
daar willen onze twee huisgenootjes dus niet voor meebetalen…) Maar verder zijn
het wel aardige meisjes, gelukkig.
Ik denk dat
ik mijn belofte om mijn blogs kort te houden hiermee al een beetje verbroken
heb (sorry, Liesbeth!), dus de rest zal voor een volgende keer zijn.
¡Besos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten